ธรรมดา...ของสิ่งน้อย
ที่เฝ้าคอย...การมองหา
บางครั้ง...ไร้การมา
บางครา...ไร้าการมอง
เพียงดิน...ที่ทางเท้า
เพียงเรา...มองสักนิด
เพียงคิด...ว่างงดงาม
เพียงถาม...ก็ชื่นใจ
สิ่งต้อยต่ำ...บนทางเดิน
ถูกมองเมิน...เพราะธรรมดา
ยิ่งแล้ว...เมื่อเีทียบฟ้า
แค่ดอกหญ้า...จะสู้อะไร
รู้กันดี...ว่าสีสัน
ของสิ่งอัน...งามสดใส
กาลเวลา...เลยผ่านไป
ไม่แน่ใจ...ว่าคงเดิม
ดอกเล็กเล็ก...สีขาวขาว
ไม่งามเหมือนดอกดาวฟ้า
ยิ่งแล้ว...เป็นดอกหญ้าธรรมดา
ยิ่งไร้ราคา...แม้จริงใจ
เมื่อความธรรมดา...ถูกใส่กรอบ
คำตอบ...ก็ยังธรรมดา
แต่เมื่อความธรรดา...ถูกใส่ร้าย
กลับเปลี่ยนกลายเป็น...เรื่องธรรดาเกินไป
ธรรมดา...ของสิ่งสร้าง
ทุกทุกอย่าง...มีหน้าที่
ยิ่งใหญ่...เท่าที่มี
ยินดี...เท่าที่เป็น
ธรรมดา...ของส่ิงน้อย
ต้องเดินถอย...เพื่อสิ่งใหญ่
เหตุเพราะ...ความเกรงใจ
ที่สิ่งใหญ่...ไม่ค่อยมี
ฝีพระหัตถ์...พระทรงสร้าง
ทุกอย่าง...ล้วนจัดสรร
วางตรงนี้...ตรงนั้น...ตำแหน่งมัน
ของกำนัล...แก่ฉันและเธอ
