ถ้าให้ผมเลือกระหว่างการนำรูปมาลงบล็อก กับการเขียนบทความลงบล็อก....ผมขอเลือกอย่างแรกดีกว่า
ผมเห็นว่าการนำรูปลงบล็อกง่ายกว่าการเขียนอะไรบางอย่างซะอีก...
ทุกครั้งที่ลงมือเขียน สมองก็ต้องคิด..คิด แล้วก็คิดอีก...รู้สึกเหนื่อย
เพราะว่าผมไม่ใช่นักเขียนมืออาชีพ...เลยต้องคิดให้หนัก...
กว่าจะกลั่นกรองเป็นตัวหนังสือได้...ก็ปาเข้าไปหลายชั่วโมงพอดู
พอพูดถึงการเขียนหนังสือ..ก็อยากจะเล่าเืรื่องหนังสือเล่มหนึ่งชื่อ
เฒ่าผจญทะเล (อังกฤษ: The Old Man and the Sea) เป็นผลงานวรรณกรรมที่มีชื่อเสียงของเออร์เนสต์ เฮมิงเวย์ ผู้ได้รับรางวัลโนเบลสาขาวรรณกรรม โดยเขียนที่ประเทศคิวบาในปีค.ศ.1951 และได้รับการจัดพิมพ์ครั้งแรกในปีค.ศ.1952 ซึ่งเป็นหนึ่งในผลงานที่มีชื่อเสียงที่สุดของเฮมิงเวย์
เขาชอบพูดกรอกหูผมอยู่เรื่อย ๆ ถึง "หนังสือเรื่องเฒ่าผจญทะเล"
ผมก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เพราะว่ามีหนังสืออื่น ๆ ให้อ่านอยู่มากมาย
ที่ซื้อ ๆ กันมา ก็อ่านไม่หวาดไม่ไหวแล้ว
อยู่มาวันหนึ่ง ไปเดินโต๋เต๋แถวปิ่นเกล้า พบหนังสือเล่มนี้เข้า...ปิ้ง ๆๆ
ซื้อมาเลย...แล้วลงมืออ่าน...เฮออออออออ วางไม่ลง
มันเป็นเรื่องธรรมดา ๆ ที่เล่าถึงคนแก่คนหนึ่งที่รักอาชีพตกปลาเป็นชีวิตจิตใจ
ผู้เฒ่าคนนี้ชื่อ "ซานติเอโก" แก่มากมายเลย...แต่ใจยังคงเป็นนักสู้อยู่
แต่ช่วงนั้นแกตกปลาไม่ได้เลยเป็นเวลา ๘๔ วัน...
จนเจ้าเด็กน้อยลูกเรือลำเล็กของแก...ชื่อ มาโนลิน...ต้องไปรับจ้างหาปลากับเรือลำอื่นแทน...
แต่เจ้าเด็กน้อยเพื่อนต่างวัยคนนี้ก็ยังอยากออกหาปลากับแก เพราะเขาเชื่อมั่นว่า...
เฒ่าคนนี้ คือ นักผจญทะเลตัวจริง แต่ตาเฒ่าไม่ยอมให้เขาไปด้วย
แกออกเรือเพื่อไปตกปลา...และหวังว่าคงได้ปลาตัวใหญ่ อย่างที่เคยหวังทุกครั้งไป...
ใครจะรู้ว่าวันหนึ่งโชคอาจเข้าข้าง...และวันนั้นอาจเป็นของแก...
แต่แกมีอายุมากขนาดนั้นแล้ว...จะเอาแรงที่ไหนมาสู้กับปลายักษ์ใต้ทะเลได้
ที่สุดปลามาร์ลินยักษ์ ก็ติดเบ็ดแก.
มันใหญ่กว่าทุกครั้งที่แกเคยจับได้..แกต้องต่อสู้กับมัน...ต่อสู้จนถึงที่สุด
ต่อสู้แม้ไม่มีใครรู้ว่าแกกำลังสู้อยู่ก็ตาม...แต่นั่น มันเป็นเพียงวันแรกเท่านั้น...
เพราะแกต้องสู้อยู่กับมันตั้งสามวัน....แทนที่แกจะเป็นฝ่ายลากมันขึ้นเืรือ แต่มันกลับเป็นฝ่ายลากแกไปกลางทะเลอันไกลโพ้น....
แกบอกกับตัวเองว่า...ไม่แก ก็มันละ...ที่จะเป็นฝ่ายหมดแรง....เสียท่า
โ้อ้ย...มันยากจะบรรยายได้ครบรส...ต้องไปอ่านเอง...
ที่สำคัญคือ ผู้แต่งได้กำหนดให้ผลของการต่อสู้นั้น...ว่างเปล่า
หลายถึง...ที่สุดเวลาผ่านพ้นไป ปลายักษ์หมดแรง...ยอมแพ้แกแต่โดยดี
แกได้ปลาตัวนั้นขึ้นลำเรือ...
แต่ระหว่างการเดินทางกลับ...สิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น
แกต้องทำสงครามรอบที่สอง
รอบนี้แกไม่ได้สู้กับปลามาร์ลิน แต่แกสู้กับปลาฉลามทั้งฝูง...
ที่สุด...........
ปลามาร์ลินที่แกได้มานั้น...กลายเป็นอาหารอันโอชะของปลาฉลามไป...คงเหลือแต่ซาก...กระดูก
อ่านแล้วก็สงสารแก...ที่แกอุตาส่าห์ลงแรงด้วยแขนอันเหยี่ยวย่น...ลงทุนไปเท่าที่จิตวิญญาณมีอยู่...
แต่ผลที่ออกมาคือ...ความล้มเหลว...
ใ่ช่ครับ...ในสายตาของผู้คนที่อยู่บนฝั่ง...ผู้เฒ่าคนนี้ อาจล้มเหลวในการออกเรือหาปลา...
แต่ภายในจิตใจของแก...แกคือผู้ชนะ...แกคือผู้พิชิตปลามาร์ลินยักษ์ได้...
คนเรา...ถ้าหากมีความมุ่งมั่นในสิ่งที่ตนเองทำ...เชื่อว่าทุกอย่างไม่เกินความสามารถของเรา...
และที่สำคัญ...คือ การไม่ละทิ้งจิตวิญญาณของ "ความเป็น" (being) และใช้ "ความมี" ของตน
เพื่อต่อสู้กับความกลัว ปัญหา และอุปสรรคในชีวิต... แม้ไม่มีใครรับรู้ว่า...เราได้ต่อสู้กับมันมา อย่างสาหัสสากรรจ์เพียงใดก็ตาม... แต่เราก็ภูมิใจที่เราได้ต่อสู้อย่างถึงที่สุด แม้ว่าผลที่ออกมาจะดูเหมือนว่าล้มเหลวก็ตาม...แต่เราก็รับรู้ว่าได้ว่า...ชัยนะที่แท้จริง...ไม่ได้ดูที่ผล...แต่อยู่ที่การเอาชนะใจตัวเองต่างหาก ...หากว่าสองสามวันที่ผ่านมานั้น ตาเฒ่าท้อแท้และปล่อยให้เจ้าปลายักษ์หลุดไป...ก็ไม่มีใครว่าอะไร ดีเสียอีก เพราะแกก็แก่มาแล้ว...จะมาอดข้าวอดน้ำสู้กับมันทำไม...แต่ทว่า...ความเป็นเซียนปลา
ไม่ได้หยุดอยู่แค่นั้น...แกยังยึดมั่น..และทำต่อไป....
...ผมเองรับรู้ว่า....ตาเฒ่าซานติเอโก....พระเอกคนนี้...แกชนะ...ตั้งแต่แกตัดสินใจออกเรือแล้ว....
ความประทับใจของผมยังไม่หมดเท่านี้นะครับ...มีอีกมากกับเรื่องราวของตาเฒ่าคนนี้
ว่าไปแล้วก็อยากกับไปอ่านอีกรอบ...เผื่อว่าจะมุมมองใหม่ในชีวิตเพิ่มเติมอีก....
ปล. บทความนี้ ผมได้เขียนขึ้นขณะที่กำลังเตรียมสอบและทำรายงานส่งอาจารย์...อ่านตำราและเขียนรายงานเป็นภาษาอิตาเลียน ซึ่งผมเองยังมีความรู้ระดับอนุบาลบ้านเรา...แล้วจะเรียนระดับมหาลัยได้อย่างไร...แต่ในที่สุด ก็ได้กำลังใจจากการเขียนบทความนี้...เพื่อเติมไฟให้ตนเองได้ต่อสู้ต่อไป...แม้ผลจะออกมาอย่างไรก็ตาม...แต่สิ่งที่สำคัญคือ ได้ต่อสู้อย่างเต็มที่แล้วหรือยัง....สู้ต่อไปไอ้มดแดง...(หรือว่ามดดำดี...งงตัวเอง)...เปลี่ยนดีกว่า "สู้ต่อไปสไปเดอร์แมน" (อันนี้เข้าท่ากว่า)
"พระเ้จ้าเป็นอีกแรงใจหนึ่งในชีวิต....พระองค์ไม่ได้เป็นแค่แรงใจธรรมดา ๆ แต่เป็นขุมทรัพย์แห่งพลังใจ"
................................................................................................................
"ทุกสิ่งทุกอย่างของเขาแก่ ยกเว้นดวงตา" (พิมาน แจ่มจรัส)
