วันนี้มีเรื่องจะเล่าให้ฟังอีกเรื่องหนึ่ง
เป็นการเก็บตกชีวิตเจ้าวัดตัวสำรองที่ Montecerignone
ที่อยากจะเล่าก็เพราะว่าดันไปถ่ายรูปไว้ซะเยอะ...เลยไม่รู้ว่าจะเอามาแบ่งปันอย่างงัย
ก็ได้แต่เล่าเรื่องไปวันวัน
ในหมู่บ้านมีการแข่งขันฟุตบอลของเด็ก ๆ
มีทั้งหมดสามทีม มีทั้งเด็กหญิงและเด็กชายปะปนกัน
เด็กโตก็เล่นได้ แต่มีกฎห้ามยิงประตู...
งานนี้ฮีโร่ของเราเลยมีแต่เด็กตัวเล็ก ๆ ที่ทำประตูกันกระหน่ำ
ชาวบ้านบอกว่า
"คุณพ่อมีจิตใจเป็นนักกีฬาจริง ๆ
ทั้งเล่นเทนนิส ฟุตบอล และเบตอง(กันคนแก่)"
ครับผมชอบเล่นกีฬา
และชอบดูกีฬาด้วย
ถ้าดูทีวีเพื่อผ่อนคลายก็ไม่พ้นช่องกีฬาและช่องหนัง...
ชาวบ้านยังแนะนำผมอีกว่า
"ถ้าคุณพ่อไปที่หมู่บ้าน
คุณพ่อจะเจอคนมากกว่าที่วัด...???"
อันนี้เป็นความจริง บางคนผมก็ไม่เคยเห็นหน้าเลย
บางคนก็ไม่รู้จักผม ซุบซิบกันว่า "ไอ้หน้าหล่อชาวเอเชียคนนี้เป็นใคร?"
อะนะ ผมก็แอบแปลเข้าข้างตัวเองบ้าง
บางคนผมทักทาย...เขาก็ไม่ยอมทักกลับ...
แต่ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร..ถือว่าเขาเป็นคนรอบครอบที่ไม่พูดกันคนหน้าแปลกอย่างผม
ความจริงประการหนึ่งก็คือ...
ปัจจุปันนี้ มีคนไม่ศรัทธาในพระเจ้ามากขึ้น...
บางคนเป็นคาทอลิกเมื่อรับศีลล้างบาป จากนั้นก็ไม่มาวัดอีกเลย
ซ้ำร้าย พาลไปถึงลูกหลาน..เมื่อพ่อแม่ไม่มา ลูกหลานก็ไม่ได้มาสิครับ...
ที่สนามฟุตบอลนี้เต็มไปด้วยเด็ก ๆ และผู้ปกครอง..
ผู้ปกครองเค้ามาให้กำลังใจลูก ๆ แบบเป็นล่ำเป็นสัน..
เหมือนในหนังฝรั่งอะนะ ถ้าลูกได้ลงแข่งหรือได้แสดงอะไรก็จะมานั่งเฝ้ากันเลยทีเดียว...
ถ้าเป็นบ้านเรานะ..."มึงจะไปเล่นที่ไหนก็ไปเลย" ....ตรูไม่สนใจหรอก...
เป็นงั้นไป...
เมื่อแข่งครึ่งแรกจบ ก็พักยกกันก่อน
ผมเหลือไปเห็นตัวอักษรของเสื้อกรรมการ เขียนไว้ว่า "Enjoy!"
แปลว่า จงมีความสนุกสนานเถิด....(สำนวนการแปลยังกับ พระวรสาร ซะงั้น)
มันเป็นคำง่าย ๆ แต่ได้ใจความ....เข้ากับการแข่งขันกีฬาวันนี้จริงๆ
การแข่งขันนั้นไม่จำเป็นต้องเน้นที่แพ้หรือชนะ แต่เน้นที่ความสุข สนุกสนานและความสัมพันธ์มากกว่า
ถ้าจะเล่นก็ให้เล่นอย่างมีความสุข...Enjoy กับมันให้เต็มที่
แต่อย่าลืมว่าชีวิตไม่ได้มีด้านเดียว...มีด้านอื่นที่สำคัญกว่านี้อีกด้วย
เมื่อครั้งที่ผมเป็นเณรเล็ก...เล็กมาก ๆ ประมาณ ม.๑ หรือ ม.๒ นี่แหละ
มีคุณพ่อองค์หนึ่งให้คำแนะนำเรื่องกระแสเรียกผม...
คุณพ่อเป็นคนค่อนข้าง "ขวานผ่าซาก"
ท่านพูดว่า "มึงอย่างเป็นพระสงฆ์เหรอ?....
มีหลักปฏิบัติง่าย ๆ คือ
เขาให้เรียน...ก็เรียน
เขาให้สวด...ก็สวด
เขาให้กิน...ก็กิน
เขาให้นอน...ก็นอน
เขาให้เล่น...ก็เล่น
เขาให้ทำงาน...ก็ทำ
แค่นี้เอง...มึงก็ได้เป็นพระสงฆ์แล้ว.."
ผมฟังแล้ว สะอึกไปหลายรอบ...
ในคำพูดของพ่อคนนั้น..มันมีความจริงที่แฝงอยู่...
"ถ้าอยากเป็นพระสงฆ์...หมายถึง ก็แค่ได้บวชอะนะ..แต่จะดีหรือไม่ดีก็อีกเรื่อง"
อันที่จริงก็น่าคิด ..คนที่ออกจากการเป็นเณร
หลายคนก็ไม่ได้ปฏิบัติตามนั้น...
เวลาเรียน...กลับโดดเรียน
เวลาสวด...กลับนอน
เวลากิน...กลับออกไปข้างนอก
เวลานอน...กลับเล่น
เวลาเล่น...กลับหางานทำ
เวลาทำงาน...กลับหาเรื่องเรียนหรือทำการบ้านไป..
ก็เพราะมันไม่ลงตัวอย่างนี้งัย..ชีวิตมันเลยรู้สึกว่า "ไม่ใ่่ช่"
พอมันรู้สึกอย่างนั้น...ก็หาสาเหตุว่า มันคงไม่ใช่กระแสเรียก...
ก็เลยหันเหไปทางอื่นซะงั้น...
หลักการที่พ่อคนนี้ให้ผมมา...
แม้มันจะไปใช่เหตุผลหลักทางชีวิตฝ่ายจิต..ในการอบรมชีวิตการเตรียมตัวเป็นพระสงฆ์ก็ตาม
แต่มันเป็นหลักขึ้นพื้นฐาน....ที่ควรปฏิบัติให้ได้....และเป็นหลักที่สำคัญด้วย..
ย้อนกลับมาถึงการเล่นฟุตบอลของเด็ก ๆ
หลายคนในจำนวนนักฟุตบอลนั้น...เป็นเด็กช่วยมิสซาด้วย...
ถึงเวลาเล่นพ่อแม่ก็ส่งเสริมให้เล่นเต็มที่
ถึงเวลาไปเรียนก็ต้องไปเรียน แม้ในวันหิมะตกหนัีกก็ตาม
ถึงเวลาไปวัด..พ่อแม่ก็ปลุกลูกแล้วพาไปวัด...ช่วยพิธีมิสซา....
อย่างนี้สิครับ...ถึงจะเรียกว่า Enjoy your life with your duty.....
สนุกกับมันให้เต็มที่ตามกาลเวลาของมัน...
เหมือนกับคุณพ่อองค์หนึ่ง เมื่อครั้งเป็นเณร
พ่อองค์นี้ชอบบอกนี้รุ่นน้อง ๆ ว่า
"สนุกให้เต็ม...แต่อย่าทำบาป".....:D
แต่อย่าลืมว่าชีวิตไม่ได้มีด้านเดียว...มีด้านอื่นที่สำคัญกว่านี้อีกด้วย
เมื่อครั้งที่ผมเป็นเณรเล็ก...เล็กมาก ๆ ประมาณ ม.๑ หรือ ม.๒ นี่แหละ
มีคุณพ่อองค์หนึ่งให้คำแนะนำเรื่องกระแสเรียกผม...
คุณพ่อเป็นคนค่อนข้าง "ขวานผ่าซาก"
ท่านพูดว่า "มึงอย่างเป็นพระสงฆ์เหรอ?....
มีหลักปฏิบัติง่าย ๆ คือ
เขาให้เรียน...ก็เรียน
เขาให้สวด...ก็สวด
เขาให้กิน...ก็กิน
เขาให้นอน...ก็นอน
เขาให้เล่น...ก็เล่น
เขาให้ทำงาน...ก็ทำ
แค่นี้เอง...มึงก็ได้เป็นพระสงฆ์แล้ว.."
ผมฟังแล้ว สะอึกไปหลายรอบ...
ในคำพูดของพ่อคนนั้น..มันมีความจริงที่แฝงอยู่...
"ถ้าอยากเป็นพระสงฆ์...หมายถึง ก็แค่ได้บวชอะนะ..แต่จะดีหรือไม่ดีก็อีกเรื่อง"
อันที่จริงก็น่าคิด ..คนที่ออกจากการเป็นเณร
หลายคนก็ไม่ได้ปฏิบัติตามนั้น...
เวลาเรียน...กลับโดดเรียน
เวลาสวด...กลับนอน
เวลากิน...กลับออกไปข้างนอก
เวลานอน...กลับเล่น
เวลาเล่น...กลับหางานทำ
เวลาทำงาน...กลับหาเรื่องเรียนหรือทำการบ้านไป..
ก็เพราะมันไม่ลงตัวอย่างนี้งัย..ชีวิตมันเลยรู้สึกว่า "ไม่ใ่่ช่"
พอมันรู้สึกอย่างนั้น...ก็หาสาเหตุว่า มันคงไม่ใช่กระแสเรียก...
ก็เลยหันเหไปทางอื่นซะงั้น...
หลักการที่พ่อคนนี้ให้ผมมา...
แม้มันจะไปใช่เหตุผลหลักทางชีวิตฝ่ายจิต..ในการอบรมชีวิตการเตรียมตัวเป็นพระสงฆ์ก็ตาม
แต่มันเป็นหลักขึ้นพื้นฐาน....ที่ควรปฏิบัติให้ได้....และเป็นหลักที่สำคัญด้วย..
ย้อนกลับมาถึงการเล่นฟุตบอลของเด็ก ๆ
หลายคนในจำนวนนักฟุตบอลนั้น...เป็นเด็กช่วยมิสซาด้วย...
ถึงเวลาเล่นพ่อแม่ก็ส่งเสริมให้เล่นเต็มที่
ถึงเวลาไปเรียนก็ต้องไปเรียน แม้ในวันหิมะตกหนัีกก็ตาม
ถึงเวลาไปวัด..พ่อแม่ก็ปลุกลูกแล้วพาไปวัด...ช่วยพิธีมิสซา....
อย่างนี้สิครับ...ถึงจะเรียกว่า Enjoy your life with your duty.....
สนุกกับมันให้เต็มที่ตามกาลเวลาของมัน...
เหมือนกับคุณพ่อองค์หนึ่ง เมื่อครั้งเป็นเณร
พ่อองค์นี้ชอบบอกนี้รุ่นน้อง ๆ ว่า
"สนุกให้เต็ม...แต่อย่าทำบาป".....:D
