วันนี้ร่างกายเหนื่อยและอ่อนเพลียมากกว่าวันไหนไหน...
มันต้องการล้มตัวลงนอนให้ได้...แม้ยังไม่ถึงเวลานอนก็ตามที...
ตาก็เริ่มปิด...เหมือนคนอดหลับอดนอนมาหลายวัน...
แต่เมื่อล้มตัวลงนอน...กลับนอนไม่หลับซะงั้น...
ความคิดยังคงวิ่งเล่นอยู่ในที่ที่มันอยากไป...
ความคิดยังคงพูดคุยเรื่องนั้นเรื่องนี้กับคนที่มันอยากพบปะสนทนา...
แปลกแต่จริง...เหนื่อยกาย...แต่ใจวิ่ง...
ถ้าเป็นอย่างนี้ก็หมดกัน...อาการเริ่มหนักแล้วนะเรา...
เมื่อทั้งกายและใจขัดแย้งกัน...สันติในเรือนใจ...ก็ไม่ปราำกฎ...
รังแต่จะทำให้ร่างกายยิ่งเหนื่อยมากขึ้นอีกหลายเท่า...
ผมเริ่มบอกกับตัวเองว่า...ชีวิตไม่ได้มีแค่วันนี้วันเดียว...
หากพระองค์ยังคงนำพา ยังมีวันพรุ่งนี้ไว้ให้เราได้ลุกขึ้นทักทายมัน
จงพยายามนอนเก็บแรงเอาไว้...พรุ่งนี้ยังมีเรื่องให้เราต่อกรอีกเยอะ...
ถ้าพรุ่งนี้อ่อนแอ...แล้วจะเอาแรงที่ไหนไปต่อสู้กับมัน...
ในสมัยคริสตกาล พระเยซูเจ้าทรงตรัสเพื่อให้กำลังใจสำหรับคนงานของพระองค์ว่า...
"ท่านทั้งหลายที่เหน็ดเหนื่อยและแบกภาระหนัก จงมาหาเราเถิด เราจะให้ท่านพักผ่อน
...จิตใจของท่านจะได้รับการพักผ่อน..."
ผมอยากให้จิตใจของผมได้ผ่อนคลายกับพระวาจาของพระเจ้าตอนนี้...
เพราะบางครั้งผมก็ลืมไปว่า...ผมมีพระองค์อยู่เคียงข้าง...
พระองค์ไม่ได้หนีไปไหนเลย...
พระองค์ทรงโอบไหล่ของผมไว้เสมอ...ไม่เคยทิ้งผมเลย..
แต่ผมเองที่เป็นฝ่ายปัดป้องมือของพระองค์ออกไป....
"ขอให้ข้าพเจ้าได้พักผ่อนในคืนนี้อย่างสบาย...
เพื่อวันพรุ่งนี้ข้าพเจ้าจะได้มีแรงเรียนรู้พระประสงค์ของพระองค์"
