ก็บ้านหลังนี้...เป็นน้ำพักน้ำแรงของคุณพ่อของผม..
ท่านไปทำงานเอาน้ำเหงื่อแลกน้ำเงิน...จากแต่งแดนถึงสี่ปี
ผมรู้ว่าการอยู่ต่างประเทศนั้นมันลำบากขนาดไหน
แล้วยิ่งต้องทำงานอีก ยิ่งไปกันใหญ่
พอพ่อได้สร้างบ้านหลังนี้แล้ว..ก็ไม่มีใครอยู่..ปล่อยให้รกร้างอยู่นาน
ผมเป็นคนที่อยากแยกจากบ้านเก่า...มาอยู่บ้านหลังนี้..
ผมเป็นคิดที่จะมาทำความสะอาดและเปลี่ยนแปลงบ้านหลังนี้กับน้อง ๆ
ในที่สุด บ้านหลังนี้ก็เป็นบ้านสวนสำหรับเรา
มันเป็นบ้านวัยรุ่นชัด ๆ
ที่นี่เราสามารถเปิดเพลงดัง ๆ ได้
ดูทีวีดึก ๆ ได้
เราจะทาสีตรงไหนก็ได้
เราจะจัดวางอะไรไว้ตรงไหนก็ได้
มันคือบ้านที่ปลดปล่อยความคิดได้อย่างอิสระจริง ๆ
ส่วนพ่อกับแม่ผมนั้น อยู่อีกหลังหนึ่ง....
แต่ว่า...พวกเราไม่ได้อยู่ลำพัง
หลังจากที่บ้านหลังเก่าถูกรื้อ..
คุณปู่แสนรักของพวกเราก็ย้ายมาอยู่กับเรา
ปู่น่ารักมาก..อยู่กับพวกเราไม่เคยบ่น
พวกเราเปิดเพลง ปู่ก็ไม่ว่า ดูทีีวีก็ไม่ว่า...
แถมยังคอยปิดทีวีให้เรา ตอนดึก ๆ อีกด้วย..
ปู่คงเข้าใจว่าเป็นช่วงวัยรุ่นของพวกเรา
ปู่ก็เลยเป็นวัยรุ่นตามพวกเราเลย
แต่เวลาที่พวกเราเปิดเทอม
พวกเราจะไปพักที่บ้านเณร
ปู่จะเหงามาก...
เพราะบ้านเคยอึกทึก...เสียงดัง..แต่จู่ ๆ ก็เงียบไปซะงั้น..
เหลือเพียงแต่น้องเล็ก ที่นอนกับปู่...
คงเป็นเพราะเหตุนี้ ปู่จึงปล่อยให้เราทำอะไรได้ตามใจ...
เพราะเป็นความสุขของปู่ด้วย ที่เห็นหลานเล่นสนุกกัน...
ผมมีบ้านช่วงชีวิตตอนเป็นเด็กหลังหนึ่ง
มีบ้านช่วงวัยรุ่นอีกหลังหนึ่ง..
และตอนนี้ผมก็มีบ้านหลังโต...
มีหลังคาเป็นท้องฟ้า...
ผมไม่ได้ย้ายบ้านเพียงแต่้ย้ายห้องนอน...
และทำงานของพระต่อไป
คิดถึงบ้านเหมือนกันนะ...
