ผมจะเริ่มเล่าชีวิตของผมให้ฟังนะ...
ผมเป็นนกตัวเล็ก ๆ ธรรมดา ๆ ตัวหนึ่ง..
ที่มีหัวใจเหมือนใคร ๆ ที่เขามีกัน
ผมเป็นนกธรรมดาตาดำ ๆ ปนส้มหน่อย ๆ ที่หากินไปวัน ๆ...
บางวันก็ต้องทำงานตากแดดตากลม....อยู่คนเดียว
มองหาใครช่วยก็ไม่มี...ผมคิดว่าคนอื่นเขาคงมีธุระของใครของมัน
บางวันผมก็บินสูง...บินอยู่ัตัวเดียว
และรับรู้ได้ว่า...ยิ่งสูงลมยิ่งแรง...และยิ่งหนาว
เมื่อบินอยู่นาน...ก็รู้สึกเหนื่อยและกระหายน้ำ
ต้องการพักผ่อน...ต้องการที่ที่ปลอดภัยและที่ที่อิ่มท้อง
บางวันก็ให้เวลากับตัวเอง...
ดูแลตัวเอง...อาบน้ำแต่งตัวแบบไม่ต้องรีบร้อน
และเป็นการพักผ่อนไปในตัว
บางวันก็เจอเพื่อน...หยุดคุยสาระทุกข์สุขดิบ
เขาถาม เราตอบ
บางครั้งเราก็ถาม เขาก็ตอบ
เป็นการสนทนาที่ง่าย ๆ แต่ก็หล่อเลี้ยงความเป็นเพื่อนได้ระดับหนึ่ง
บางวันก็ชวนเพื่อนออกไปเดินเล่นที่อื่นบ้าง....
ออกไปกินน้ำในที่ที่เราไม่เคยไป
มันก็สนุกไปอีกแบบ ดีกว่าอยู่ที่เดิม ๆ
แต่บางวันก็ทะเลาะกับเพื่อน
ไม่อยากเจอเพื่อน ไม่อยากคุย อยากอยู่คนเดียวมากกว่า
แต่บางวันเพื่อนก็งอนเรา
เราก็ต้องตามง้อ...เขาง้อเรา...เราง้อเขา..
เป็นเรื่องธรรมดา ถ้าไม่ง้อ ปล่อยไว้นาน ๆ ก็อาจเสียเพื่อนได้
บางครั้งถ้าเพื่อนโกรธเรามาก ๆ
เราก็ได้แต่มองอยู่ไกล...และรอหาจังหวะเข้าไปคุยด้วย
รอให้เขาใจเย็นก่อน เพราะถ้าคุยตอนใจร้อน ก็คงไม่มีประโยชน์อะไร
บางครั้งก็ต้องจู่โจม...ให้เข้าถึงตัว
เพื่อว่าจะได้คุยให้รู้เรื่อง...แบบเคลียร์กันไปเลย
บางวันถ้าสบายใจ..ก็จะออกบินคนเีดียว
บินไปเรื่อย ๆ ไปที่ที่ไม่เคยไป
ไปที่ที่คิดว่าอยู่แล้วสบายใจ มีความสุข
บางครั้งก็เจอเรื่องราวแปลก ๆ
เรื่องที่ไม่เคยรู้ ไม่เคยเห็น..มันก็ตื่นเต้นดีเหมือนกัน
บางครั้งก็ได้เจอเพื่อนกลุ่มใหม่
ทำให้เรารู้ว่า...ยังมีเพื่อน ๆ ดีดีอีกเยอะแยะในโลกนี้
ที่รอให้เราไปทำความรู้จัก....มันเปิดโลกทัศน์ได้จริง ๆ
บางวันก็ต้องหลบหลีกอุปสรรคมากมาย...
ต้องระวังตัวไว้...เพราะไม่ใช่ทุกสิ่งที่เราพบจะสวยงาม และดีตอบเราเสมอ
เรื่องเล่าผมยังมีอีกเยอะ...แต่ว่า ไม่รู้ว่าจะมีคนที่อยากฟังเรื่องราวเหล่านี้หรือปล่าว
เลยขอหยุดพักเหนื่อยก่อน....แล้วถ้ามีเวลาจะมาเล่าให้ฟังต่อ
