ระหว่างทาง...เดินไปเีรียน...
แหงนมองฟ้า...เห็นพวงกุหลาบ เป็นรายทาง...
ส่งกลิ่นหอมอบอวล...
เมื่อสายลมพัดมา...ก็พัดพากลีบดอกร่วงหล่นลงพื้น...
ปูพรมทางเดิน...ให้คนสัญจรไปมามีความสุข...
ก็ไม่คิดว่าชีวิตนี้...จะได้เดินบนหนทางที่โรยด้วยกลีบดอกไม้
ใครจะโชคดีอย่างนี้บ้าง...
ว่าแล้วก็รีบไปเรียนดีกว่า...วันนี้สายอีกแล้ว..
สายไปสิบห้านาที...แต่ก็ยังเข้าห้องเรียนด้วยรอยยิ้ม...
ยิ้มสยาม...ยิ้มไว้...แม้อาจารย์จะไม่พอใจ...
ถึงอาจารย์จะว่าเราก็ไม่เป็นไร...เพราะเราฟังไม่เข้าใจ...
ขอมีรั้งความสุขไว้ดีกว่า...ไม่ทุกข์ เพราะจะเรียนไม่ได้ไปกันใหญ่
