นั่งหวนคิด...ถึงวัยเด็ก...อันแสนสนุก...
บางครั้งทุกข์...เพราะลืมง่าย...ก็หายเศร้า...
บางครั้งยิ้ม...หัวเราะ...เพราะหยอกเย้า
บางครั้งเหงา...วังเวงไม่เห็นใคร
เมื่อไม่พอใจ....ก็เรียกร้องให้ได้ดั่งใจ....
เมื่ออยากไป...ก็ต้องได้ไป..หารู้ไม่ว่ามีคนห่วงใยและคอยประคับประคองอยู่
บางครั้งก็ต้องเล่นกับเพื่อนๆ เพราะต้องการเพื่อน....จึงมีเพื่อน
ชอบกินอะไรที่หวาน ๆ เย็น ๆ และมักไม่อยากแบ่งใคร...พ่อแม่ต้องคอยบอกว่าให้แบ่งเพื่อนด้วย
บางครั้งก็ต้องทำอะไรเหมือน ๆ กันกับเพื่อน...ดูเหมือนว่าแก๊งค์เราจะเก่งที่สุด...ไม่กลัวใคร
และเมื่อชีวิตมีปัญหา...อยู่ในม่านหมอก...ต้องหันหน้าเข้าหาเพื่อน...มากกว่าจะปรึกษาพ่อแม่...
มันเป็นอย่างนั้นจริง ๆ เพราะความดื้อ ไร้เดียงสา และไม่รู้ความ...
หลายครั้งจึงทำให้พ่อแม่เสียใจ.....
แต่ก็ขอขอบคุณพระเจ้าที่ให้โอกาสเราได้เติบ....เป็นผู้ใหญ่
เป็นผู้ใหญ่คนหนึ่งที่รู้จักรัก...รู้จักให้...และรู้จักกตัญญู
