ใครว่าอยู่เมืองไทยแล้วหาที่เสพศิลป์ไม่ได้...
เมื่อเร็ว ๆ นี้ ที่ม.ราชภัฎ สกลนคร มีการจัดแสดงภาพเขียนและภาพถ่าย
รวมศิลปินมาถึง สามประเทศด้วยกันคือ ไทย ลาว และเวียดนาม
ถือว่าเป็นโอกาสดีที่ได้ไปชม
พอดีว่าผมเอารูปไปเข้ากรอบ ที่ร้านกรอบรุปแห่งหนึ่งในตัวเมืองสกลนคร
เจ้าของร้านเป็นคนรักศิลปะ และวาดภาพขาย
เขาได้รับเชิญให้นำภาพไปแสดงที่นั่นด้วย
เขาจึงแนะนะให้ผมไปดู
โอกาสนี้เลยชวนน้อง ๆ ที่สนใจวาดภาพไปชมงาน
งานนั้นไ่ม่ใหญ่มากนัก
มีผลงานแสดงไม่มาก แ่ต่ก็มากด้วยคุณค่า
ช่วงที่ผมและน้องไปถึงนั้น
ภายในห้องประชุมกำลังมีการบรรยายของอาจารย์จากเมืองลาว
อาจารย์นำภาพถ่ายจำนวนหนึ่งมาแสดงในงานนี้ด้วย
ผมประทับใจคำบรรยายของอาจารย์ท่านนั้นว่า
"ผมไม่ได้เรียนรู้เรื่องแสง เรื่องสี หรือศาสตร์ใด ๆ ในการถ่ายรูป
ผมรู้เพียงว่ารูปที่ถ่ายออกมา มันดูสวย
และผมพอใจในภาพนั้น ๆ ผมก็แสดงมันออก
ถ่ายเก็บไว้เรื่อย ๆ..."
อะไรประมาณนี้
ท่านอาจารย์ไม่ได้เรียนมา แต่ได้สำผัสความงามของศิลปะด้วยใจ
ใช้อารมณ์ศิลป์ของท่านเอง เป็นเครื่องตัดสินว่า...."มันสวย"
และมันก็สวยจริง ๆ
แต่ละภาพของท่านดูแล้วสื่อได้ถึงอารมณ์ของคนถ่าย....
ผมคิดว่า..คนเราไม่จำเป็นต้องเรียนรู้เรื่องศิลปะตามโอกาสอย่างเป็นทางการ
แต่ศิลปะอยู่ในชีวิตและจิตวิญญาณ
มันพร้อมจะได้รับการปลุกให้ตื่นขึ้น
มันพร้อมที่จะได้รับการฝึกปรือ.....
"พรสวรรค์นั้น ฉันมีไม่มาก...
พรแสวงก็ลำบาก...จะฝึกฝน
แต่ไม่เคย จะละความอดทน
ฝึกวาดจน...คิดว่าสวย ก็สุขใจ..."
