เมื่อสองเดือนที่แล้ว...กลับไปพักร้อนที่เมืองไทย
ตอนแรกคิดว่าการพักผ่อนที่นั่นจะทำให้มีเวลาอัพบล็อก
แต่ที่ไหนได้ กลับไม่มีเวลาเลย
อันที่จริงจะบอกว่าไม่มีเวลาก็ไม่เชิง ไม่มีสมาธิเสียมากกว่า
มัวแต่ยุ่งเรื่องต่างๆ นานา จนแทบจะไม่ได้พักผ่อน
แต่กลับไปคราวนี้ก็คุ้มใช้ได้ เพราะว่าได้เจอเพื่่อนฝูงและคนรู้จักมากมาย
ได้กลับไปเยี่ยมพ่อแม่และปู่ รวมถึงญาติพี่น้องอีกด้วย
ทำให้หายคิดถึงกันเลยทีเดียว
แต่ทุกครั้งที่เปิดดูบล็อกของตนเอง ก็ทำให้รู้สึกผิดต่อตนเองเหลือเกิน
ที่ปล่อยให้รกร้างนานถึงสองเดือนเต็ม....
จนต้องถามตัวเองว่า ความรับผิดชอบ มีไหม?
จึงต้องขอโทษทุกท่านด้วย ที่เข้ามาเยี่ยมบล็อกแล้ว ก็เจอแต่หน้าเพจเดิม ๆ
งั้นเรามาเริ่มต้นกันใหม่ละกันครับ...
ช่วงนี้จะขอเล่าเรื่องราวที่ได้ไปเจอะเจอมาจากเมืองไทย.....
รู้สึกตื่นเต้นเหมือนไม่เคยอยู่เมืองไทยมาก่อน
การกลับเมืองไทยในครั้งนี้ มีความรู้สึกคล้าย ๆ กับฝรั่ง ที่ได้ไปเมืองไทยครั้งแรก
มันมีความสุขอย่างบอกไม่ถูำก
ช่วงสองเดือนที่ผ่านมา ผมได้ไปพักร่างกาย และพักจิตใจที่บ้านเณรเล็กฟาติมา ท่าแร่
ทำให้คิดถึงบรรยากาศเก่า ๆ สมัยเป็นเณรกระเต๊อะ
ทว่า ยุคสมัยมันเปลี่ยนไป ตอนนี้อะไร ๆ ก็ดีขึ้นเยอะ
ถ้าสิ่งที่เปลี่ยนไปมันดีขึ้น และเกิดการพัฒนา เราก็น่าจะดีใจ
และไม่คิดที่จะเอาไปเปรียบเทียบกับสมัยเดิม ๆ
และไม่คิดจะให้เณรสมัยนี้ หวนกลับไปใช้ชีวิตเดิม ๆ แบบเก่า ๆ อย่างที่เราเคยทำ
เพียงแต่อยากให้คงไว้ซึ่งจิตตารมณ์ที่เป็นเนี้อแท้ของการอบรมเอาไว้...
ขอทักทายแค่นี้ก่อน....แล้วจะมาเล่าเรื่องราว ให้หายคิดถึง
ขอคุณพระเจ้าสำหรับทุกสิ่ง ที่พระองค์ประทานให้กับผม...
