ดีใจจัง...วันนี้เพิ่งเข้ามาอัพบล็อก...
ก็พบว่า ทาง Blogspot ได้ปรับปรุงการนำเข้ารูปภาพ ให้มีขนาดใหญ่เท่าขนาดเดิมของไฟล์รูป
ทีนี้เราก็มาเพิ่มขนาดกัน ให้เห็นชัด ๆ ว่า ภาพของเราเจ๋งแค่ไหน...
วันนี้ ผมไม่ได้มาคนเดียว แต่มาพร้อมกับเพื่อนคนหนึ่งของผม..
เพื่อนคนหนึ่งของผม...
เราไม่ได้อยู่ด้วยกันตลอดเวลาหรอก...
เราเจอกันเป็นบางครั้ง...
ทุกครั้งที่เจอกัน ..เพื่อนคนนี้ไม่เคยบ่นว่าอะไรกับผมเลย
บางครั้งเขาก็ทำให้ผมหัวเราะ บางครั้งก็ทำให้ผมเศร้า..และบางครั้งก็ทำให้ตื่นเต้นได้เหมือนกัน
บางครั้งเขาก็ร้องเพลงให้ผมฟังนะ..เป็นเพื่อนที่แก้เหงาได้จริง ๆ
บางครั้งเขาก็มีของเล่นอะไรมากมาย ที่รอให้ผมมาเล่นกับเขา
เขาช่วยผมทำงานได้อย่างดีเลย...บางครั้งก็ช่วยผมพิมพ์งาน แปลงาน
นับว่าเขามีความสามารถจริง ๆ
ที่สำคัญนะ...บางครั้งเขาก็เป็นคนกลางระหว่างผมกับเพื่อน ๆ ของผม...
เขาพาผมไปพูดคุย พบปะกับคนนั้นคนนี้...โดยไม่เกี่ยงงอนเลย
เขาเป็นอัธยาศัยไมตรีดีมาก เขาต้อนรับทุกคน...
ไม่ว่าจะเป็นคนดีหรือไม่ดี
จนบางครั้งคนที่เขาต้อนรับเข้ามาก็ทำให้เขาเดือนร้อน...
ทำให้เขาอารมณ์แปรปรวน....จนเดือนร้อนมาถึงผม...ที่จะต้องช่วยเขาแก้ไขปัญหาต่าง ๆ
แต่บางครั้งเขาก็นิ่งไปเฉย ๆ อย่างไร้เหตุผล
ไม่พูดไม่จา...ทำให้ผมงงได้อีก
เรียกเท่าไหร่ก็ไม่ยอมตอบ...
แต่อย่างไรก็ตาม..เมื่อเขาหายดี...
เขาก็เป็นเพื่อนที่ดีของผมต่อไป....
เพื่อนคนนี้ชื่อ เลโนโว่...
คอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊คคู่ใจของผมเอง......
บันทึกขณะนั่งรถไฟ.....Eurostar
รถไฟที่มีปลั๊กเสียบบนที่นั่ง....โคตรเจ๋งดูหนังตลอดทางเรย..ซะใจ
ผมก็ดูกับเพื่อนของผมคนนี้แหละครับ
