ถึงวันกำหนดที่ต้องออกจะวัด...
เพื่อมุ่งสู่โรม...กลับไปโรมรันฟันแทงกับการเรียนต่อไป...
สิ่งที่ผมไม่ลืมคือ ต้องโกยเอากำลังใจจากที่นี่ไปเยอะ ๆ....เพื่อวันที่ใจล้า...
จะได้มีสิ่งค้ำจุน...
ในวันนี้
พ่อเจ้าวัด คือ พ่อลูกกา...
แอบนัดหมายกับบรรดาป้า ๆ จัดงานเลี้ยงเล็ก ๆ
เพื่ออำลาพาจาก...คนต่างชาติอย่างผม..
เราทานอาหารเที่ยงร่วมกันหลังมิสซา
ผมไม่รู้มาก่อนว่าจะมีการจัด..
พ่อเจ้าวัดอำผมเล่นว่า...
จะพาผมไปยกของ...ขอแรงให้ผมไปด้วยหน่อย...
ผมก็เชื่อ...(เพราะซื่อใสบริสุทธิ์งัย)...และตามคุณพ่อไป
พอไปถึงก็เซอร์ไพรซ์...ในห้องนั้นเต็มไปด้วยป้า ๆ....ที่รอการแปลกใจของผม...
มิน่าละ...ผมก็ได้ยินเค้าคุย ๆ กันอยู่...
พออยู่ต่อหน้าผมเขาก็บอกว่า เงียบ ๆ หน่อย อย่าพูดเดี๋ยวผมรู้เืรื่อง..
อันที่จริงผมรู้เรื่องแล้วละ..
แต่ไม่รู้รายละเอียดแค่นั้นเอง...
มันเป็นงานเลี้ยงเล็ก ๆ ก็จริง..
แต่มันเต็มไปด้วยน้ำใจ...
ไม่มีฝ้ายผูกแขน ไม่มีเสียงดนตรี ไม่มีโฆษก...
มีแต่เรื่องเล่า...ที่น่ายินดี
อาหารก็ไม่มีอะไรมากมาย...
คนโน่นเอาอันนี้มา ...คนนั้นซื้ออันนี้มา..สมทบกัน...
กลายเป็นโต๊ะอาหารที่เกินห้าหมู่...(เพราะมีหมู่หลายคน)...
เมื่อทานเสร็จ...พวกเราก็เล่าเรื่องขำขันกัน
ตามประเพณีของชาวอิตาเลียน
เมื่อไร่มีงานเลี้ยง ก็ต้องตบท้ายด้วยเรื่องเล่า...
โดยจะพลัดกันเล่า...และก็พลัดกันหัวเราะ...
สนุกสนาน..
บางเรื่องผมก็ไม่ขำ
พวกป้า ๆ ขำกันมากจนฟันปลอมแทบจะหลุดออกมาจากปาก..
แต่ผมนั่งเอ๋อเร๋ออยู่...เค้าก็ใจดีนะ
พยายามอธิบายมุกให้ผมฟัง...แต่อธิบายยังงัยผมก็ไม่ขำ...ฮ่า ๆๆๆ
เพราะมันเป็นศัพท์แสลง...พื้นเมือง...
ถึงตามผมบ้างผมจัดไปหนึ่งดอก....ก็ขำพอสมควร...
หลายคนยกนิ้วให้..บอกว่าผมสอบผ่านแล้ว...
เพราะเล่าเรื่องตลกให้คนอิตาเลียนหัวเราะได้...
แฮ่ม...อันที่จริงเขาแกล้งหัวเราะให้กำลังใจผมหรือป่าวก็มิรู้...
แต่ทุกอย่างก็ผ่านไปด้วยดี
ขอขอบพระคุณพระเจ้าสำหรับ
พ่อเจ้าวัดที่ใจดี...เป็นกันเอง
และบรรดาป้าๆ ทั้งหลาย...
พร้อมทั้งงานเลี้ยงที่น่ายินดี..
