เป็นธรรมดาเมื่อเราเจอเพื่อนเก่า ก็ต้องหากิจกรรมสนุก ๆ ทำบ้าง
เพื่อให้สำเร็จไปตามคำกล่าวที่ว่า “พบปะสังสรรค์”
เมื่อพวกเรามาพบกัน จึงหาที่สังสรรค์กันหน่อย
เลยนัดกันไปทานข้าวเย็น เพื่อจะได้ถือโอกาสพูดคุย
และรับฟังประสบการณ์ของกันและกัน ตามประสาคนโสด
พวกเราไปที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งชื่อว่า “บ้านน้ำเคียงดิน” (ไม่ได้ตั้งใจโฆษณานะครับ)
ถ้าใครรู้จักร้านนี้ อาจมองว่า ทำไมพวกเราไปกินกันหรูจัง
แหม...นานน๊าน ๆๆๆๆๆ จะได้ไปกินที ขอสักครั้งเถอะ
ที่จริงเราก็แค่อยากจะกินบรรยากาศแค่นั้นเอง เพราะรู้สึกว่าที่นั่นมีชั้นบรรยากาศดีดี ไว้ให้เสพ
คงสั่งอาหารนิด ๆ หน่อย ๆ แล้วก็ช่วยกันจ่ายคนละบาทสองบาทเท่านั้นเอง
จุดประสงค์หลักคือ ไปหาที่คุยกัน
พวกเราไปกันประมาณหกคน พร้อมรถสองคัน
แต่คืนนั้นฟ้าไม่เป็นใจ เหมือนกลั่นแกล้งผู้หิวโหยอย่างเรา
ฝนตกหนักมากกกกก หนักจนมองไม่เห็นถนน
บังเอิญรถเก๋งของเพื่อนผม ที่ผมอาศัยไปด้วยนั้น ขับลงจากเนินสะพาน ถลาไปโดนแอ่งน้ำกลางถนนเข้าให้
ทุกอย่างดับสนิท รวมทั้งแผนการและความฝันของเราก็ดับสลายด้วย
ดีที่ไม่มีรถตามมา เลยเลี้ยวเข้าไปจอดอยู่ข้าง ๆ เกาะกลางถนน
ทำไง...ดี...ละทีนี้....
เลยต้องโทรตามเพื่อน ๆ จากรถอีกคันมาช่วยกัน
หนึ่งในเพื่อนที่มากับรถคันนั้น ได้โทรตามช่างให้มาดูรถ
และไม่รู้ว่าช่างจะตามใครมาช่วยอีกหรือเปล่า หลายทอดเหลือเกิน
ไม่เข้าใจจริง ๆ ...ผมเคยได้ยินแต่คนเขาพูดกันว่า
เวลาฝนตก รถจะติด...แต่ทำไมคืนนี้ ฝนตก..แต่รถดันไม่ติด
คืนนั้นพวกเราทรมานกันหลายอย่างนะ
หิวก็หิว อยู่ในรถร้อนก็ร้อน ออกจากรถก็เปียก แถมยุงก็เยอะ
เฮ้อ...ชีวิต
เราก็พยายามปลอบใจกันไป
บางคนก็พูดว่า “เราจะไปคุยกันที่บ้านน้ำเคียงดินไม่ใช่เหรอ อยู่ที่นี่ก็มีทั้งน้ำ มีทั้งดิน เราก็คุยกันไปสิ”
ความคิดดีนะ หน้าสิ่วหน้าขวานยังมีกะใจเล่น ฮาได้อีกนะเพื่อน
จากเหตุการณ์นี้ ผมได้ข้อคิดอยู่ สองอย่าง คือ
อย่างแรก ผมได้เห็นความเป็นเพื่อน
เพื่อน ๆ ผมทุกคนไม่หนีไปไหน ทุกคนอยู่เป็นเพื่อนกัน
หิวก็หิวด้วยกัน เปียกก็เปียกด้วยกัน และพยายามคิดหาทางแก้ไขปัญหาร่วมกัน
นี่สิเพื่อนกันตลอดไป ไม่ใช่เพื่อนกันเฉพาะวันสุข (แต่เป็นเพื่อนกันตั้งแต่วันจันทร์-วันอาทิตย์เลย~ยังจะเล่นอีก)
อย่างที่สอง ได้เรียนรู้ที่จะรับมือกับปัญหา กับความผิดหวัง
มาคิด ๆ ดูแล้ว...
บางทีแผนการในชีวิตที่เราวางเอาไว้ว่า วันนี้...พรุ่งนี้...เราจะทำอะไรบ้าง
บางอย่างก็สมหวังสำเร็จไป
แต่บางอย่างก็ล้มเหลวไม่เป็นท่า
ก็เหมือนกับชีวิตของหลาย ๆ คน ที่ล้มเหลวมาแล้วไม่รู้กี่ครั้ง
แต่เขาก็ยังยืนหยัดสู้ชีวิต เอาตัวรอดได้
ดังคำกล่าวที่ว่า “ล้มได้อีก ถ้าลุกเป็น”
มันก็จริง เวลาที่เราเจอกันความยากลำบากในชีวิต
สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ การรับมือกับมัน ไม่ใช่การยอมแพ้ แต่เป็นการยอมรับและเดินต่อไป
ถ้าคิดในมุมกลับ ความสำเร็จ บางครั้งอาจไม่ใช่เรื่องที่น่ายินดีที่สุด
เหมือนที่มหาเศรษฐีอันดับต้น ๆ ของโลก เจ้าของบริษัทผลิตซอฟแวร์รายใหญ่ บิลล์ เกตส์
ที่ได้กล่าวไว้ว่า
"ความสำเร็จเป็นครูที่แย่มาก เพราะมันทำให้คนเก่ง ๆ คิดว่า เขาล้มเหลวไม่ได้"
จริงแฮะ... จะสังเกตได้ คนเก่งที่ประสบความสำเร็จในชีวิตมาตลอด
เขาจะไม่ค่อยมีประสบการณ์ต่อกรกับปัญหาหรือวิกฤติในชีวิตมากนัก
นี่เป็นการมองในแง่ดีของความล้มเหลว
ความล้มเหลวไม่ได้ไร้ค่าเสมอไป
แต่กลับเป็นครูที่ยิ่งใหญ่ และเป็นขุมพลังมหาศาลที่พลิกชีวิตใครต่อใครมานับไม่ถ้วนแล้ว
เราต้องเรียนรู้จากความล้มเหลว และอย่าชะล่าใจ
ทุกคนย่อมมีเวลาล้มเหลว มีเวลาสำเร็จ
แต่จะมีมากหรือมีน้อย แตกต่างกันไป
และมันจะมาช่วงไหนของชีวิตก็ไม่มีใครรู้
รู้แต่ว่า วันนี้ฉันจะเรียนรู้อะไรจากชีวิตได้บ้าง
เพื่อเพิ่มความเข้มแข็งของหัวใจ เก็บพลังไว้สำหรับวันที่เราตกต่ำที่สุดในชีวิต...
