ตอนแรกผมคิดว่าผมเป็นนักเดินทางตัวยง...
หลงเข้าใจผิดมานาน...
เพราะตอนนี้ผมอยากอยู่กับที่มากกว่า...
อยากทำอะไรตามฝันดูบ้าง...
จึงลองนั่งค้นความคิดดูว่า...
มีอะไรบ้างที่อยากทำ...แล้วยังไม่ได้ทำ
มันมีหลายอย่างเหลือเกิน...
มันทับซ้อนกันอยู่ กองพะเนินทับถมอยู่ในความคิด
แล้วจะเริ่มตรงไหนดี
วลีที่ว่า "จะเริ่มตรงไหนดี"
คงจะเหมาะกับคนที่เพิ่งเรียนจบมาใหม่ ๆ มากกว่า
สำหรับผม คนที่ผ่านโลกนี้พอสมควร...ไม่น่าคู่ควรกับคำถามนี้เลย
แต่ทำงัยได้ ก็ชีวิตมันเพิ่งจะได้หยุดนี่นา
จากชีวิตที่ผ่าน...มันดูเหมือนมีอิสรภาพ
แต่เป็นอิสภาพที่แปลก ๆ
เป็นอิสรภาพที่ไม่มีเป้าหมายที่มั่นคง...ผมรู้สึกอย่างนั้น
หรือว่า "อิสระภาพไม่ต้องการเป้าหมาย"
ชีวิตที่ต้องก้าวไปในที่ต่าง ๆ
ต้องไปฝากท้องไว้กับร้านอาหารต่างเมือง
ต้องแบกของที่ระลึก ที่กลั้นใจซื้อมา
เพื่อเป็นหลักฐานว่าได้เิดินทางมาถึงที่ที่นั้นแล้ว...
จะเอาไปอวดใคร ก็ยังไม่รู้
จะมีใครสนใจของที่เราซื้อมาสะสมไว้หรือป่าว
แต่ก็ยังเสียเงินซื้อ..
คิดไปคิดมา เสียเงินไปกับของที่ระลึก มากกว่าของกินเสียอีก
พอทบทวนได้สักพัก จึงคิดว่าชีวิตไม่เห็นจะมีอะไรดีขึ้นเลย
เหมือนกับว่า สองเท้าและหนึ่งใจของเรามันเดินไปข้างก็จริง
แต่ทำไมชีวิตจริงมันถึงรู้สึกว่า "กำลังเดินถอยหลัง" ซะงั้น
ถ้าผมหยุดเดิน...ชีวิตคงมีอะไรมากกว่านี้...
คิดดูก่อนดีกว่า แล้วค่อยเิิดินต่อ
