จริงหรือ?
กับคำกล่าวที่ว่า “ทุกปัญหามีทางออก”
ถ้าทางออกที่ว่านั้น เมื่อเลือกจะทำแล้วต้องพบกับเจ็บปวด
แล้วใครเล่า จะยังต้องการใช้ทางนั้นเพื่อแก้ปัญหา
ใครเล่าจะยังอยากจะเรียกทางนั้นว่า “ทางออก”
ทางออกที่ดี หากเป็นไปได้ต้องไม่มีใครเจ็บปวด หรือเสียหาย
แต่ถ้าหากมันเลี่ยงไม่ได้ ต้องเลือกในส่วนที่เจ็บน้อยที่สุด
นี่ผมกำลังเพ้อเจ้อเรื่องอะไรอยู่นี่
อันที่จริง ผมอยากเขียนอะไรสักอย่าง
อะไรก็ได้ ที่ทำให้ผมสบายใจ
อะไรก็ได้ แม้มันจะไม่น่าอ่าน จะไม่สมเหตุสมผล
แต่ผมก็อยากเขียน....เพราะความรู้สึกมันพาไป
ผมไม่ได้มีปัญหาอะไรหนักหนานักหรอก
ก็แค่อยากเขียน
แต่กลายเป็นว่า ผมต้องเริ่มต้นบทความของปีใหม่นี้ ด้วยเรื่องเศร้า
เรื่องเกี่ยวกับปัญหาและความเจ็บปวด
ทำงัยได้ละ...เรื่องเศร้า ๆ ในชีวิต
มันมาเยี่ยมเราได้ทุกเมื่ออยู่แล้ว
บางครั้งมันก็มาพร้อมกับความสุข
คนที่หัวเราะสนุกสนานมาก ๆ
ก็ให้ระวัง เรื่องเศร้า ๆ บ้างก็ดี เพราะมันมักจะมาพร้อมเสียงหัวเราะเสมอ
ในเมื่อปีใหม่ เป็นการเริ่มต้นสิ่งใหม่ ๆ
ผมก็อยากจะเริ่มอะไรใหม่เหมือนกัน
แต่ดูเหมือนว่า สิ่งใหม่ของผมนั้น มันต่างจากคนอื่น
มันเป็นสิ่งใหม่ที่ดูเศร้า ๆ อย่างงัยไม่รู้
ชีวิตนี้ มันจะเล่นตลกไปถึงไหน
แต่ยังงัยก็...ต้องเดินต่อไป
ชีวิตยังคงต้องแก้ปัญหาเสมอ
ผมขอภาวนาอย่างเดียว
ขอพระองค์โปรดประทานปรีชาญาณให้ผม
ให้เพียงพอกับการรับมือกับเรื่องต่าง ๆ ที่จะผ่านเข้ามาในปีใหม่นี้
แค่นี้...ผมก็คิดว่า
ผมจะหาทางออกได้ ในทุกสถานการณ์ของชีวิต
ผมคงต้องสรุปเอาง่าย ๆ แม้มันจะเป็นการสรุปที่เชยและกำปั้นทุบดินเอามาก ๆ
ผมอยากบอกว่า ทางออกที่ดีที่สุด คือ ทางของพระเยซูเจ้า
เพราะพระองค์บอกเองว่า “พระองค์ทางเป็นหนทาง”
ผมก็คงจะต้องพยายามเดินในหนทางที่พระองค์มอบให้......
